Na današnji dan, 14. februara 1945. Mostar je oslobođen od fašista i domaćih izdajnika!
Početkom 1945. Mostar je bio ključno uporište u njemačkoj obrambenoj ‘Zelenoj liniji’ na južnom krilu, koja je štitila povlačenje grupe armija “E” iz Grčke i Srbije. U takvoj situaciji Vrhovni štab NOVJ odlučio je pokrenuti veliku “Mostarsku operaciju” u kojoj je učestvovalo 45.000 vojnika, većinom iz 8. dalmatinskog korpusa ojačane tenkovskom brigadom. Okosnicu odbrane Mostara činile su legionarska 369.‘Vražja’ i 9. ustaškodomobranska divizija te razne manje posadne jedinice njemačkog Wehrmachta, zajedno sa lokalnom milicijom i crnokošuljašima “San Marco”, ukupno oko 15 000 vojnika, navodi Antifašistički vijesnik.
Glavni udar je počeo 6. februara 1945. napadom na Široki Brijeg, a poslije njegovog pada sljedeći dan, nastavio se prodorom prema Mostaru. Nakon gubitka Širokog Brijega, njemačka linija spala je na neposrednu odbranu grada Mostara sa zapada i juga. 370. pješadijski puk s dijelovima 369. oklopnog lovačkog bataljona (nem. Panzerjäger Abteilung) zauzeo je položaje na prevoju zapadno od grada, a artiljerijski položaj uspostavljen je na brdu Varda pet kilometara južno od grada. Međuprostori su popunjeni dijelovima Devete gorske divizije NDH. Na tim položajima tokom pet dana vođene su promjenljive borbe s velikim brojem ograničenih prodora i kontranapada.
Štab Osmog korpusa izdao je 12. februara naredbu za neposredan napad na Mostar. Prema komandi, 29. divizija trebalo je da oslobodi Nevesinje i zatvori obruč oko Mostara s istočne i sjeveroistočne strane, a 9, 19. i 26. divizija da slome otpor s južne (19. divizija), zapadne (26. divizija) i sjeverne strane Mostara 9. divizija i unište njegovu posadu, presijecajući ujedno odstupni pravac ka Sarajevu. Težište napada bilo je na pravcu 26. divizije.
Napad je počeo 13. februara u 7 sati. Jedinice 9, 19. i 26. divizije napredovale su sistematično, lomeći uporan otpor Nijemaca i uništavajući jednu po jednu neprijateljsku tačku. Nijemci su trpili velike gubitke. Na položaju je, uz brojne vojnike, poginuo i komandant 2. bataljona 370. puka, kapetan Hampel. Njega je zamijenio natporučnik Mattiba, koji je takođe poginuo.
14. februara borbe su se prenijele u sam grad. Prilikom potiskivanja iz zapadnog djela grada, poginuo je i komandant 370. puka, major Becker. U toku poslijepodneva, Nijemci su izbačeni iz zapadnog djela grada, zadržavajući samo mostobran u istočnom djelu u cilju prikupljanja dijelova koji su se izvlačili iz pravca Nevesinja, Bune i Blagaja. Jurišom Prve, Šeste i Jedanaeste dalmatinske brigade u 18 sati, ovaj mostobran je likvidiran, i spriječen je pokušaj rušenja mostova na Neretvi. Time je Mostar oslobođen.
Svuda su se vodile žestoke bitke, pa su i gubici bili veliki. Njemačko-ustaško-domobranske snage imale su 4000 mrtvih, a partizani oko 800. Kada je situacija za njemačko-ustaške snage postala beznadna, prema izričitoj naredbi Adolfa Hitlera krenulo se u povlačenje prema Sarajevu koji je, prema novom operativnom planu, trebalo držati pod svaku cijenu. Njemačke snage pod okriljem noći uspjele su pobjeći prema Prozoru, ali je dosta njemačkih vojnika i zarobljeno.
Oko 20 sati Adolf Hitler, vrhovni komandant njemačkih snaga, koji je u to vrijeme morao lično odobriti svako povlačenje, priznao je poraz i izdao naređenje o povlačenju razbijene vojske.
Mostar je u Drugom svjetskom ratu svoju slobodu skupo platio. Grad je dao 750 poginulih boraca, 1.517 žrtava fašističkog, četničkog i ustaškog terora, odnosno svaki osmi stanovnik grada nije dočekao slobodu. Grad je imao svoj bataljon, ilegalnu štampariju, a dao je 14 narodnih heroja.
20. februara u 10 sati Mostarom je prošao defile jedinica 8. dalmatinskog korpusa.
Na svečanoj tribini, podignutoj pred hotel „Bristolom“, nalazili su se generali drugovi Petar Drapšin i Vlado Šegrt, kao i načelnik štaba Hrvatske Pavle Jakšić, sa svojim štabovima, pored potpredsjednika ZAVNOBIH-a druga Avde Hume i člana predsjedništva ZAVNOBiH-a druga Vicka Krstulovića, te mnogih drugih predstavnika vojske, jedinstvenog NO fronta i narodne vlasti. Prolazeći pored ove tribine, vojska je pozdravljala prvoborce NO borbe, koji su, sa svoje strane, neprestano otpozdravljali. Naročito srdačno, spontanim i snažnim aplauzom i klicanjem, pozdravljalo je NO vojsku građanstvo Mostara.
Građanstvo je imalo prilike da vidi proslavljene ratnike iz 1. Dalmatinske proleterske brigade, iz Jedanaeste Dalmatinske i 3. Prekomorske, i drugih čuvenih dalmatinskih brigada. Odlično opremljena vojska, a najviše brojna odjeljenja teške i lake artiljerije, te blindiranih kola i tenkova, ostavili su jak utisak na građane Mostara, kojima je neprijateljska propaganda sasvim drukčije predstavljala narodnu armiju.
Burno pozdravljen od mase, govorio je zatim komandant 8. korpusa general-major Petar Drapšin.
On je, između ostalog rekao sljedeće:
„Krv koju su po ulicama Mostara prolili dalmatinski borci jeste još jedan dokaz da je bratstvo narodne Jugoslavije jedna stvarnost. Mi, dalmatinski borci, vratili smo hercegovačkim borcima onaj dug koji su oni nama učinili u borbama za oslobođenje Južne Dalmacije.“ Ističući rodoljubivost Mostara, odakle je i sam 1941. pošao u partizane, general Drapšin je zahvalio građanstvu na držanju u borbama za oslobođenje grada i na velikoj pomoći pruženoj trupama NO vojske i na kraju rekao: „Kada pitaju gdje je hrvatski narod, gdje su njegovi pravi sinovi, ja mogu, kao komandant 8. Korpusa, reći da su sinovi hrvatskog naroda – nasuprot izdajničkoj Pavelićevoj bandi i reakcionarnoj Mačekovoj kliki – u redovima NOVJ. Dalmatinski borci nikada neće zaboraviti oduševljenje i srdačnost koju su ovdje sreli i oni još jedanput obećavaju da će ustrajati u borbi do konačnog oslobođenja naše domovine“.
14. februar se prije rata, te niz godina nakon rata, u Mostaru obilježavao kao Dan grada, a Šesta osnovna škola nosila je naziv ”Osnovna škola 14. februar”.
(topportal)
